تفاوت بین Dependency Injection و Dependency Inversion
درک تفاوت بین Dependency Injection و Dependency Inversion
در زمینه معماری و اصول طراحی نرم‌افزار، دو اصطلاح معروف Dependency Injection (DI) و Dependency Inversion (DI) وجود دارد. اگرچه به نظر می‌رسند مشابه و نزدیک به یکدیگر هستند، اما در زمینه توسعه نرم‌افزار، اهداف متفاوتی دارند. در این پست وبلاگ، به بررسی مفهوم‌های Dependency Injection و Dependency Inversion، بررسی تفاوت‌های آنها و ارائه مثال‌های کدی برای توضیح هر مفهوم می‌پردازیم.
Dependency Injection (DI):
Dependency Injection یک الگوی طراحی است که بر روی حذف وابستگی‌ها از یک کلاس تمرکز دارد با درج آنها از منابع خارجی به جای ایجاد آنها درونی. این رویکرد باعث کاهش ارتباطات محکم بین اجزا می‌شود و کد را قابل نگهداری، آزمون و انعطاف‌پذیرتر می‌کند.
برای درک بهتر Dependency Injection، یک مثال ساده را در نظر بگیرید. فرض کنید که یک کلاس به نام UserService داریم که برای انجام عملیات پایگاه داده نیاز به یک نمونه از UserRepository دارد. در یک سناریوی بدون Dependency Injection، کلاس UserService نمونه خود از UserRepository را ایجاد می‌کند که به اتصال محکم بین دو کلاس منجر می‌شود.
public class UserService {
private UserRepository userRepository;
public UserService() {
this.userRepository = new UserRepository();
}
}اما با استفاده از Dependency Injection، ما وابستگی را از داخل کلاس حذف می‌کنیم و به جای آن، نمونه مورد نیاز را از بیرون به کلاس منتقل می‌کنیم. به عبارت دیگر، UserService مستقیماً نمونه UserRepository را نمی‌سازد، بلکه از جای دیگری دریافت می‌کند.
public class UserService {
private UserRepository userRepository;
public UserService(UserRepository userRepository) {
this.userRepository = userRepository;
}
}Dependency Inversion (DI):
حالت Dependency Inversion اصلی‌تر از Dependency Injection است. این اصل متمرکز بر توازن انعطاف‌پذیری و تجزیه‌پذیری در نرم‌افزار است. در Dependency Inversion، انتظار می‌رود که کلاس‌ها برای وابستگی‌های خود به کلاس‌هایی با سطح معادل یا بالاتر از خود نگاه کنند.
یکی از روش‌های اجرای Dependency Inversion، استفاده از مفهوم Interface است. به این معنی که کلاس بالادستی یک Interface را تعریف می‌کند و کلاس‌های پایین‌دستی باید از آن Interface پیروی کنند. این کار باعث کاهش وابستگی بین کلاس‌ها می‌شود و قابلیت گسترش را افزایش می‌دهد.
public interface UserRepository {
void save(User user);
User findById(int id);
}
public class DatabaseUserRepository implements UserRepository {
// Implementation of UserRepository methods
}
public class UserService {
private UserRepository userRepository;
public UserService(UserRepository userRepository) {
this.userRepository = userRepository;
}
}با این روش، کلاس UserService برای انجام عملیات پایگاه داده به UserRepository وابسته است، اما به جای اینکه به یک پیاده‌سازی خاص از UserRepository وابسته باشد، به یک Interface معین شده است که هر پیاده‌سازی از آن را می‌پذیرد.
نتیجه‌گیری:
-
Dependency Injection (DI): این الگوی طراحی بر روی حذف وابستگی‌ها از یک کلاس با درج آنها از منابع خارجی تمرکز دارد. با این رویکرد، کلاس‌ها به جای ایجاد وابستگی‌ها را از بیرون دریافت می‌کنند. این الگو باعث افزایش انعطاف‌پذیری، تجزیه‌پذیری و قابلیت آزمون کد می‌شود.
-
Dependency Inversion (DI): این اصل اصلی‌تر است و بر توازن انعطاف‌پذیری و تجزیه‌پذیری در نرم‌افزار تمرکز دارد. در Dependency Inversion، انتظار می‌رود که کلاس‌ها به کلاس‌هایی با سطح معادل یا بالاتر از خود نگاه کنند. یکی از روش‌های اجرای Dependency Inversion استفاده از مفهوم Interface است.
با توجه به این تفاوت‌ها، از دو الگو برای بهبود ساختار و قابلیت‌های نرم‌افزار استفاده می‌شود. با اعمال Dependency Injection و Dependency Inversion، می‌توانیم کدهایی را طراحی کنیم که انعطاف‌پذیری بیشتری داشته باشند و به راحتی قابل تغییر و آزمون باشند. این اصول به طور گسترده در صنعت نرم‌افزار استفاده می‌شوند و به بهبود کیفیت و قابلیت‌های سیستم‌های نرم‌افزاری کمک می‌کنند.
برای ارسال نظر لطفا ابتدا وارد حساب کاربری خود شوید. صفحه ورود و ثبت نام